کتوک شعر میناب

 ((پوستین نازک))

شیرها

برپوستین نازک خود

مانده اند

.

.

مانده ام

این عاشورا را

چگونه بی تشت 

بگذرانم.

 _________________________________________________________________________________________________________________________

  ((خدایان))

از پله ها پیاده شدم

با نگاه زنی در حوالی نخل ها

تونل هایی از هزاره ی باستان

گاهی مرا می برند

گاهی نقاشی ام می کنند

***************

ازپله ها پیاده شدم

ودر رمان کلوپاترا زنی را به بردگی گرفتم

خودم رافرعون نامیدم

حالا بعد از هزار سال زندگی 

تازه می فهمم

چقدر اژدها درون شعرهایت خوابیده

***************

خدای مصر

خدای این روز های تنهایی

همچون دختران نوبالغ

چاقوهم از ترس خودش را بریده است

و

مرگ

آرام

آرام

از منافذ صلیبی بدنت خارج خواهد شد

دریا بدون این که شکافته شود

مرا بلعید.

 ________________________________________________________________________________________________________________________

((به حرف ماه رسیده ام))

به حرف ماه رسیده ام

بگذار روشن تر بگویم

مرا ترس برداشته آورده این جا

تحمل تازیانه را

کنار تاول های فردا جا گذاشته

دل پیاده امده ام

اما چگونه بگویم به لباس پلنگی ام بر نخورد

تورا که این قدر نزدیکی

در آسمان هفتم هم ندیده ام

سرباز صفر

صفر نه به اندازه ی چشمانت

که هرچه دست می فرستم

چشمم به جایی نمی رسد

تاریک

تاریک

نمی گویم اگر عصا شود تبسمت

باد هم به گردم نمی رسد

می گویم  دستان تو اگر رود شود

راه دوری نمی رود

به حرف ماه رسیده ام

چراغی روشن بگذار

نمی توانم با این تاریکی کنار بیایم.

__________________________________________________________________________________________________________________________ 

در چند روز آینده شعر های بیشتری از آقای آرش احمدی طیفکانی در اینجا قرار خواهد گرفت. نظرات و پیشنهادات خود را در قسمت نظرات اعلام کنید.